Pam Reynolds, een Amerikaanse singer-songwriter, keek in augustus 1991 de dood recht in de ogen. Na een periode van duizeligheid en concentratieverlies was de diagnose gesteld: een aneurisma (uitpuilend bloedvat) pal onder de hersenen. Vrijwel niet te opereren, en op het moment dat het vat zou barsten (wat alleen een kwestie van tijd was) zou haar leven over zijn. Eén arts, dokter Robert Spetzler in het Barrow Neurological Institute in Phoenix, Arizona was bereid toch een poging te wagen. Daarbij zou haar inwendige lichaamstemperatuur omlaag worden gebracht tot iets onder 15 °C. Daardoor zou haar hart tot stilstand komen en de bloedstroom naar haar hersens stoppen waardoor de chirurg voldoende tijd kreeg voor de uiterst riskante operatie zonder dat noodzakelijk met ernstige hersenbeschadiging rekening moest worden gehouden. Gedurende de eigenlijke operatie werd haar EEG, dat de activiteit van de cortex (hersenschors) weergeeft, volledig vlak, terwijl ook haar hersenstam niet meer op geluidsprikkels reageerde. Na afloop van de - succesvolle - operatie bleek dat zij een Bijna-dood-ervaring (BDE) had gehad in de tijd van deze vlakke registraties en nauwkeurig verslag kon doen van een groot deel van de medische handelingen die in die periode waren verricht, terwijl zij geen medische achtergrond heeft en de operatie uiterst specialistisch was. Zo kon zij o.m. in detail het instrument beschrijven waarmee haar schedel was geopend en de manier waarop dat gebeurde en was ze getuige geweest van een wijziging tijdens de operatie ten opzichte van het standaard-protocol als gevolg van het feit dat de aders aan de linkerkant van haar lichaam te nauw waren voor gebruik door de hart-long machine en deze aangesloten werd op vaten aan haar rechterzijde.

Dit voorbeeld is het enige geval dat ik ben tegengekomen waarbij hersenfuncties geregistreerd zijn op het moment van een BDE. De suggestie die wel is gedaan dat de ervaringen gedurende een BDE toegeschreven moeten worden aan resterende hersenactiviteit (in gevallen waarin de klinische dood gebaseerd wordt op een vlak ECG (hartfilmpje) en de hersenactiviteit zelf niet wordt gemeten) is hier in lijnrechte tegenspraak met het totaal ontbreken van aantoonbare hersenactiviteit en de levendigheid van de ervaring, die volgens de gangbare opvatting over de functie van de menselijke hersens met grote electrische activiteit in haar hersenschors gepaard had moeten gaan. Let wel: het enige unieke aan dit geval is het feit dat de hersenfuncties werden gemeten, de BDE zelf week niet af van de honderdduizenden die jaarlijks optreden.